Σκάστε πια!

To κλιπάκι αυτό μας έρχεται από το αγαπημένο Τέξας. Εκτός από τον Μπους και τις Ντίξι Τσικς η λατρεμένη αυτή χώρα μας χαρίζει απλόχερα έναν εναλλακτικό για να κάνουμε τα παιδιά όχι απλά να ηρεμήσουν, αλλά να σκάσουν κυριολεκτικά!

Και μη μου πεις πως διαφωνείς με τη μέθοδο αυτή!

Καλημέρααααααααααα

Σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις όμορφα στο χώρο της εργασίας σου.

Πως μου ήρθε θα με ρωτήσεις...

Σήμερα πήγε η αγαπημένη διευθύντρια και πήρε για τον κάθε δάσκαλο του σχολείου, από μία σακούλα, που είχε μέσα ένα μολύβι, ένα στυλό, φάκελο και γραφική ύλη για τη χρονιά.

Το θέμα δεν είναι ότι πήρε ένα μολύβι, τι να σου κάνει ένα μολύβι όλη τη χρονιά. Το θέμα είναι πως ασυνείδητα δημιουργεί μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στο γραφείο και σε κάνει να νιώσεις πιο άνετα και χαλαρά.

Κατά συνέπεια σε κάνει και καλύτερο στη δουλειά σου. Όταν πας το πρωί σχολείο και λες μια ζεστή καλημέρα έχεις χίλιες φορές καλύτερη διάθεση, από το να μπαίνεις στο γραφείο και να βλέπεις την ξυνίλα την ίδια.

Έχω κόλλημα με αυτό! Δεν μπορώ να βλέπω ξυνισμένες φάτσες και ειδικά το πρωί!

Άσε που στο διάλειμα, όταν θες να χαλαρώσεις λίγο από την ένταση της τάξης, καλό είναι να έχεις έναν άνθρωπο να λες μια βλακεία, να περάσει η ώρα, να πιεις μια γουλιά καφέ με την ησυχία σου και να μην έχεις την καρακάξα απέναντι να παραμονεύει.

Για αυτό κάθομαι και στο σχολείο που είμαι. Μπορεί το κτίριο να είναι άθλιο, το επίπεδο των παιδιών κάτω του μετρίου, αλλά οι συνάδελφοι είναι μια χαρά, ευγενικοί και καλόβολοι. Μπαίνεις όμως μέσα το πρωί και σου λένε και ένα γεια.

Εγκλιματισμός στην τάξη

Ξέχασα να σου πω πως φέτος πήρα τρίτη τάξη, είναι πολύ μικρά, έπαιρνα συνήθως μεγάλες τάξεις, και μου φαίνεται λίγο περίεργο, όμως είναι πολύ γλυκούλια, και φαίνονται πολύ έξυπνα, όχι όπως πέρισυ, που έβριζα με τα γκαγκά που είχα μπλέξει.

Τα μικρά είναι πιο χαριτωμένα, αλλά για να κάνουμε μια άσκηση πρέπει να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά κανένα τέταρτο, να ξύσουμε μολύβια 5 λεπτά, να ανοίξουμε τετράδιο, να αντιγράψουμε από τον πίνακα, πάει το μισάωρο.

Αυτό που δεν περίμενα καθόλου είναι που έρχονται και με αγκαλιάζουν σε ανύποπτες φάσεις και εγώ λιώνω! Ή που μου μιλάν στον ενικό, τύπου "Κύριε, τι είπες τώρα" είναι τόσο αστείο και αθώο, αλλά εγώ το παίζω κακός, όχι γιατί έχω κανένα κόμπλεξ να μου μιλάν στον πληθυντικό, αλλά για να έχουν την αίσθηση του σεβασμού, για να μη καταντήσουμε να χτίζουμε μαζί τουβλάκια.

Επίσης θα πρέπει να αναφερθώ στον νέο υπουργό μας, ο οποίος με έχει συγκινήσει τα μάλα με την ευθυτενή κοψιά του, ελπίζω να τα πάμε καλά, γιατί ειλικρινά η άλλη μου είχε σπάσει τα νεύρα, δεν ήθελα ούτε να τη βλέπω, να σκεφτείς ότι ο βασικός λόγος που έκανα απεργίες πέρισυ ήταν για να τη διώξουν.

Άργησα αλλά τα κατάφερα!

Ετήσιο ραντεβού με τη φαρυγγίτιδα

Την περίμενα....



Αναρωτιόμουν πότε θα εμφανιστεί.



Υπέθετα σε καμιά δεκαριά μέρες.



Έπεσα έξω.



10 μέρες αφότου ξεκινήσαμε ήρθε και θρονιάστηκε στο λαιμό μου.



Φύγε κακιά φαρυγγίτιδα.



Αν και πρέπει να ομολογήσω αυτό δεν είναι τίποτα. Πέρισυ τη δεύτερη μέρα που ανοίξαμε, με χτύπησε μια οξεία λαρυγγίτιδα και φαρυγγίτιδα μαζί. Ήξερες πως μπορούν να συνδυαστούν; Ούτε εγώ.

Και μπορεί να σου φαίνεται ανώδυνο όλο αυτό, αλλά σου υπενθυμίζω πως η δουλειά μου στηρίζεται κατά κύριο λόγο στο λαιμό μου. Και άλλα επαγγέλματα το έχουν αυτό, αλλά εμείς ας πούμε είμαστε λίγο πιο διανοούμενοι!

Φακ! Περαστικά μου!

Ακόμα δεν αρχίσαμε...

Αύριο ξεκινάμε!!

Το καλύτερο το άκουσα το πρωί.

Δε θα μοιράσουν τα καινούρια βιβλία της έκτης μαζί με όλα τα υπόλοιπα.

Δεν προλάβανε να εκτυπωθούν. Τα εκτυπωτήρια είχαν πολύ δουλειά να τυπώνουν το εκλογικό υλικό και δεν μπορούσαν να τυπώσουν και τα καινούρια βιβλία.

Ε βέβαια, ποιο από τα δύο είναι υψίστης σημασίας;

Το εκλογικά φυλλάδια ή τα βιβλία των παιδιών;

Για μένα είναι αυτονόητο αλλά για κάποιους μάλλον όχι.

Και αυτός ο Καραμάνος δε ντράπηκε να βγει να το πει;

Άντε μην αρχίσω να γκρινιάζω από την πρώτη μέρα!

Καλό χειμώνα

To ξέρω,το ξέρω.

Έλειψα πολύ καιρό. 3 μήνες χωρίς κανένα ποστ.

Αλλά για αυτό δε μας τη λέτε πάντα σε μας τους δασκάλους; Ότι κάνουμε μεγάλες διακοπές;

Το φθινόπωρο όμως καταφτάνει με γοργό βήμα, οπότε ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Ξεκινήσαμε σεμινάρια ήδη. Συνάντησα όλες τις γλυκούλες συναδέλφισσες που είχα καιρό να δω και συγκινήθηκα πολύ από αυτό. Οι μισές πιο άσχημες από ότι τις θυμόμουν.

Αυτή που μου άρεσε πιο πολύ ήταν μια με κολλητό λευκό μίνι φόρεμα με τεράστια κίτρινα λουλούδια, μεγάλα μαύρα γυαλιά, αδύνατη, ξανθιά πλατίνα, καραβαμμένη και μαλλί κομμωτηρίου. Όλα αυτά στις 8.15 το πρωί.

Και μια άλλη μου άρεσε, πιο μεγάλη αυτή, και σε κιλά και σε ηλικία, η οποία καθόταν στο πρώτο θρανίο και κάθε 5 λεπτά κουνούσε το κεφάλι της (ναι, ναι) στον επιμορφωτή για να του δείξει ότι νιώθει αυτά που μας λέει. Σίγουρα έχεις δει μια τέτοια και εσύ. Στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στην παρέα. Υπάρχουν παντού.

Στην αρχή της χρονιάς μας λένε να βάζουμε διδακτικούς στόχους. Εγώ βάζω σα στόχο του μπλογκ μου να κράζω οτιδήποτε στραβό γίνεται στη δουλειά μου, για να ακούγεται και μια φωνή από νέους. Βαρέθηκα τις αυθεντίες και τα κλισέ.

Καλό χειμώνα λοιπόν!